WELCOME TO PANNAGAM.COM & PTV

மீட்சிபெறாத அடிமைகள்

-ஜுனைதா ஷெரீப்-

பாயொன்றில் படுத்திருந்த பல்கீஸ் சரேலெனக் கண் விழித்தாள். தூரத்தேயுள்ள பள்ளிவாசலொன்றில் அதிகாலைத் தொழுகைக்காக ஒலித்த பாங்கொலியின் கடைசிப் பகுதிகள் மெலிதாகத் தேய்ந்துகொண்டிருந்தன. அவளுடைய கண்கள் வலித்தன, பாரமாக இருந்தன. விலகிக் கிடந்த மேற்சீலையை கையில் பற்றி நெஞ்சகத்தை மறைத்தாள். குலைந்து கலைந்து கிடந்த முடிக்கற்றைகளை விரல்களால் கோதிவிட்டாள். உதடுகளின் வெளியே வழிந்திருந்த காய்ந்த உமிழ்நீரை விரலொன்றால் நீவிவிட்டாள். திரும்பி பக்கத்தில் மல்லாந்து படுத்திருந்த அவளது கணவன் காசீமைப் பார்த்தாள். அப்பட்டமாகக் கிடந்த அவனது நெஞ்சாங்கூடு உயர்வதும் பணிவதுமாக ஆழ்ந்த நித்திரையில் நீளநீளமான மூச்சுக்களை ஊதிக்கொண்டிருந்தான். நித்திரைக்குப் போவதற்கு முன்னால் ஆறிய அவனது மனப்பசி காரணமாகவோ என்னவோ ஆழ்ந்த துயில் அவனை ஆட்கொண்டிருந்தது.

‘இந்தாளுக்கு வேற வேலையே இல்ல. நாளாந்தம் நாளாந்தம் அந்தச் சனியனைத்தான் கேட்டுக்கிட்டிருக்கான். அதனால நான் பகல் முழுதும் படுற வேதனை இந்தாளுக்கு என்ன தெரியும்?’ மனதுக்குள் புருசனைக் கரித்துக்கொட்டியவாறே அவள் எழ முயன்ற வேளையில் அதுவரை அவளது அணைப்பில் படுத்திருந்த ஒன்றரை வயதேயான பாலகன் சடுதியாகக் கண் விழித்து கால் கைகளை நீட்டி முடக்கி பெருங்குரலில் அழத்தொடங்கினான்.

‘சரிதான். இவனும் முழிச்சிட்டான். இப்ப நான் முழுகணும். சுபஹ_ தொழணும். காலத்தாலேயே தொல்லை தொடங்கிட்டு’ நினைத்தவாறு சற்று தள்ளி கிழிந்த பாயொன்றில் சுருண்டவாறு படுத்திருந்த அவளது மகள் பரீதாவை சப்தமிட்டு எழுப்பினாள்.

“டியேய் பரிதா! எழும்புடி! எழும்புடி கெதியா!” தொடர்ச்சியாக சப்தமிட்டு அழுதுகொண்டிருந்த குழந்தையை கைகளில் காவியவாறு மெதுமெதுவாக பிட்டத்தால் அரைத்தவாறு நகர்ந்து சென்று பரீதாவின் உடலைப் பற்றி உலுக்கினாள்.

பரிதா விழிகளை திறந்தும் திறக்காததுமாக “என்னகா உம்மா. படுக்க உடமாட்டியா?” அரைகுறையாகக் கேட்டாள்.

பரிதாவுக்கு சமீபத்தில்தான் ஏழு வயது தொடங்கியிருந்தது. வீட்டுக்கு சமீபமாகவுள்ள ஆரம்பப் பாடசாலையொன்றில் இரண்டாம் தரத்தில் படித்துக்கொண்டிருக்கிறாள். அவளுக்கு நான்கு வயதாகும்போதே தாய்க்குக் கிடைத்த இரண்டாவது மகள் மஹ்மூதாவை வளர்க்கும் பொறுப்பு இவளின் தலை மீதுதான் சுமத்தப்பட்டது. இப்போது மூன்றாவதாக இன்னுமொரு ஆண் குழந்தை.

“அப்புறமா படுக்கலாம். எழும்பு கெதியா. இவனுக்கு பாலைக் கொடுத்துத் தாறன். வச்சுக்க. நான் நாலு வாளித் தண்ணிய உடம்பில ஊத்தி குளிச்pட்டு அப்படியே தொழுதிட்டும் வந்துடறேன். நீயும் நேரத்தோட மதரசாவுக்குப் போகணும்.” பல்கீஸ் கூறியவாறு போர்த்தியிருந்த மார்புச் சீலையை நீக்கி குழந்தைக்குப் பாலூட்டத் தொடங்கினாள்.

“கொஞ்ச நேரமாவது நிம்மதியா படுக்க உடமாட்டியே. நீ வருசத்துக்கு ஒன்றா பெத்துக்கொண்டிரு. நான் வளர்க்கேன்.” முணுமுணுத்தவாறு எழுந்திருந்தாள்.

“என்னடி முணுமுணுக்கிற? பொம்பிளப் புள்ளகள் நேரத்தோடு எழும்பிப் பழகணுன்டி. போயி முகத்தைக் கழுவிகிட்டு டக்குணு வா”

பல்கீஸ் கைக்குழந்தையை மூத்த மகளிடம் கொடுத்துவி;ட்டு பெயருக்கு குளியலறையாகவும் மலசலகூடமாகவும் அமைந்திருந்த உள் வெளிப் பூச்சுக்களைக் கொண்டிராத அறையொன்றை நோக்கிச் சென்றாள்.

நெய்னாகுடியில் முன்னரெல்லாம் மலசல கூடங்கள் வசிக்கும் வீட்டுக்கு வெளியே வேறாக அமைந்திருந்ததுடன், குளியல் என்னவோ நான்கு புறமும் சுற்றிவர வேலிகளைக் கொண்ட கிணற்றடியில்தான் இடம் பெற்றது. இப்போதெல்லாம் மாடிவீடுகள் பரவலாக தோன்றத் தொடங்கிய பின்னர், தென்றலும் வாடையும் தத்தமது இறகுகளால் வெற்று மேனிகளைத் தடவ அகன்ற வாளிகளால் கிணற்றில் குளிர் நீர் மொண்டு தலையில், உடலில் ஊற்றுவதனால் கிடைக்கும் இன்பமெல்லாவற்றையும் தொலைத்து அவன் பார்த்து விடுவானோ இவன் பார்த்துவிடுவானோவென்ற அச்சத்தால் குளியலறைகள்தாம்.

பரீதா கைக்குழந்தையைத் தூக்கிவாறு சமையற்கட்டினுள் போடப்பட்டிருந்த ஊஞ்சலை நோக்கி நடந்தாள். போகும் வழியில் சற்றுத் தள்ளிப் படுத்திருந்த மஹ்மூதாவின் முழங்கால்களுக்கு மேல் கலைந்து கிடந்த பாவாடையை சரிப்படுத்தி கால்கள் மறைய போட்டு விட்டாள்.

‘பாவம்! இவளாவது அயர்ந்து படுக்கட்டும்! நித்திரையில் காணும் இன்பத்தை இவளாவது அனுபவிக்கட்டும். நான்தான் மூணு வயசிலேருந்து நாலு மணிக்கும் அஞ்சு மணிக்குமாக எழும்பி எனது இன்பங்களைத் தொலைத்துவிட்டு நிப்பது போதும். இவளாவது நல்லா படுக்கட்டும்’ பரிதா மனதினுள் நினைத்துக்கொண்டாள்.

ஆடிக்கொண்டிருந்த ஊஞ்சலின் கிரிச் ஒலியுடன் குளியலறையினுள் அவளது தாயின் முணுமுணுப்பும் குழாயிலிருந்து நீர் கொட்டும் சப்தமும் தொடராகக் கேட்டன. ஊஞ்சல் கயிறுகளில் முதுகைச் சாய்த்தவாறு இன்னும் சரிவரக் கலையாத தூக்கக் கண்களுடன் கைக்குழந்தையை மடியில் கிடத்தியவாறு ஆடிக்கொண்டிருந்தாள்.

பல்கீஸ் தொழுது முடித்து தொழுத முசல்லாவை மடித்து வைத்துவிட்டு சமையலறைக்கு வந்தாள்.

“பரிதா. புள்ளய என்கிட்டே தந்துட்டு பாத்றூமுக்க போய் ஒன்டுக்கு ரெண்டுக்கு போறதென்டா போயிட்டு கெதியா வா. ஆறு மணியாகப் போகுது. மதரசாவுக்குப் போகணும். கெதியா எடு” மகளை நோக்கி கட்டளைகளை வீசினாள்.

கேட்டியால் அடிபட்ட மாட்டைப் போல பரிதா வேகவேகமாக செயற்படத் தொடங்கினாள். அசமந்தமாகச் தொழிற்பட்டால் உம்மாவின் ஏச்சுப் பேச்சுக்கு ஆளாக வேண்டி வரும் என்பது அவளுக்குத் தெரிந்திருந்தது.

பரிதா குளியலறையில் நிற்கும் போது தாயின் குரல் கேட்டது. “பரிதா. உன்ட வேலைகளை கெதியா முடிச்சுட்டு வந்து அடுப்பில தேத்தண்ணியை போடு. நான் இவனை நித்திரையாக்கி வளத்திட்டு வாறன். நீ தேத்தண்ணியை ஊத்தாத. நான் வந்து ஊத்துறன். நீ சீனியை கூடப் போட்டுடுவாய்.”

பரிதாவுக்கு உம்மா கூறியது எல்லாமே அத்துபடி. தினம் தினம் அந்த வீட்டில் நடப்பவைதான் இந்தக் காட்சிகள்.

அதிகாலை ஐந்தரை மணிக்கே தொடங்கப்படும் மதரசாவுக்குப் போவதற்காக வெள்ளைச் சீருடை அணிந்து, தலை மூடி கையில் புனித குர்ஆனுடன் பரிதா வீட்டிலிருந்தும் நீங்கினாள்.

மத்ரசா முடிந்து அவள் வீட்டுக்கு வரும்போது காலை ஏழு மணியை சற்று தாண்டியிருந்தது. சீருடை அணிந்த சில சிறுமிகள் பாரிய புத்தகப் பைகளுடன் பாடசாலைகளுக்குச் செல்வதை வீடு நோக்கி வரும்போதே பார்த்திருந்தாள்.

“என்னடி ஆமையாட்டம் ஊர்ந்து வர்றே? ஸ்கூலுக்குப் போறல்லியா? குளிச்சிக்கின்டு நின்றா நேரம் போயிடும். கெதியா புறப்படு” பரிதா வீட்டுக்கு வந்ததும் வராததுமாக உம்மா வள்த்தாள்.

குளியலறையில் பல் தேய்;த்து, முகம் கழுவி, பாடசாலை சீருடை அணிந்து நேரசூசியைப் பார்த்து புத்தகங்களை பையினுள் திணித்து, தாயார் கொடுத்த கோதுமை ரொட்டியை இரண்டு கடிகள் கடித்துஸஸ

“கெதியா தின்னுடி. பெல் அடிக்கிறதுக்கு முன்னாடி போகல்லைன்னா ஸ்கூலால திரத்தி விட்டுடுவானுகள். கெதியா எடு” தாய் மீண்டும் வள்த்தாள்.

பரிதா பாடசாலையை நோக்கி வேகவேகமாக நடந்தாள். அவளைப் போன்றே அதிகாலை மதரசாவுக்குச் சென்று திரும்பிய சிறுமிகள் பலர் ஓட்டமும் நடையுமாக முதுகில் சுமந்த புத்தகப் பைகளுடன் வந்துகொண்டிருப்பதைக் கண்டாள்.

வகுப்பில் பாடங்கள் நடைபெற்றுக்கொண்டிருந்தன. இருந்தாற்போலிருந்து பரீதாவுக்கு வயிற்றினுள் எதுவோ அசைவது போல, உருட்டுவது போல, அதை வெளியேற்ற வேண்டிய தேவை உள்ளது போலஸஸ ஓர் உணர்வு.

அதிகாலை ஐந்து மணிக்கு கண் விழித்தாலும் இது நேரம் வரை அவள் வினாடியும் ஓய்வு இல்லாமல் இயங்கியதால் காலைக் கடனை முடிக்காததை இப்போது அனுபவிக்கத் தொடங்கிஸஸ அதனால் துடித்தாள். காற்றை வெளியாக்கினால் துர்நாற்றம் வகுப்பறையைத் தூக்கலாம் என்ற பயம் அவளுக்கு. இது அவளுடைய இன்றைய ஒரு நாள் மட்டுமான பிரச்சினை அல்ல. இவளுக்கும் இவளைப் போன்ற ஓய்வு ஒழிச்சல் இல்லாதவர்களுக்கும் நாளாந்தம் ஏற்படும் பிரச்சினை.

வகுப்பை நடாத்திக்கொண்டிருந்த ஆசிரியையிடம் ஒரு விரலை உயர்த்திக் காட்டி விட்டு வகுப்பறைக்கு வெளியே வந்து அதுவரை வயிற்றினுள் திரண்டிருந்த காற்றை வெளியேற்றினாள். மூக்கை இரு விரல்களால் பொத்திப் பிடித்தாள்.

வகுப்பில் தொடர்ச்சியாக கற்பித்ததைக் கிரகிப்பதற்கு அடிக்கடி வயிற்றில் திரண்ட காற்று முட்டுக்கட்டையிட்டது.

பாடசாலை முடிந்து வீடு வந்ததும் அவசரவசரமாக சீருடைகளைக் களைந்து கயிற்றுக் கொடியில் வீசிவிட்டு சட்டையொன்றை அணிந்தவாறு கழிவறையை நோக்கி விரைந்தாள். குளியலறைக்குள் குளி;த்தாள்.

“பானைக்குள்ள சோறு இருக்கு. எடுத்து வைச்சித் தின்னு. தின்னுட்டு புள்ளையை வைச்சுக்க. மூணு மணிக்கெல்லாம் மதரசாவுக்குப் போகணும்.” தாய் கூறியவாறே ஹாலினுள் சுவர் ஓரமாகக் கிடந்த சாய்வு நாற்காலியொன்றில் பெருத்த உடம்பைக் கிடத்தினாள்.

சுவர் கடிகாரம் மூன்று தரம் அடித்து ஓய்ந்தது.

“என்னடி பரிதா குத்துக் கல்லாட்டம் சும்மா இருக்கிற? புள்ளயத் தந்துட்டு தங்கச்சியையும் கூட்டிக்கிட்டு மதரசாவுக்கு போகப் புறப்படு” தாய் தூக்கக் கண்களைத் திறக்காமலேயே கட்டளையிட்டாள்.

பரிதா தாயின் கட்டளைக்கேற்ப செயற்பட்டுஸஸ மதரசாவிலிருந்து வீட்டுக்கு வரும்போது ஐந்துக்கும் மேலாகி விட்டது.

நெய்னாகுடி பிரதான வீதியில் சிறிய தர சில்லறைக் கடையொன்றுக்குச் சொந்தக்காரரான அவளுடைய தகப்பன் பிற்பகலில் குட்டித் தூக்கமொன்றைப் போட்டுவிட்டு அப்போதுதான் கடையை நோக்கி சைக்கிளில் செல்வதைக் கண்டாள். பாதையில் அங்கும் இங்குமாக சில சிறுவர்கள் விளையாடிக்கொண்டிருந்தனர்.

வீட்டுக்கு வந்து அன்றையப் பொழுதில் மூன்றாவதாக சீருடைகளைக் களைந்து விட்டு கவுணுக்கு மாறினாள். தாய் பாயொன்றில் கைக்குழந்தையை அணைத்தவாறு படுத்துக்

கொண்டிருப்பதைக் கண்டாள். அமைதியாகப் படுத்துக்கொண்டிருந்த குழந்தை ஏனோ தெரியாது அசைந்து விழிகளைப் பிரித்துப் பார்த்துவிட்டு மீண்டும் மூடிக்கொண்டது.

“மஹ்மூதா. உம்மா நல்ல நித்திரை. வா. அவ எழும்புறதுக்கு முன்னாலே கொஞ்ச நேரத்துக்காவது; புள்ளகளோட சேர்ந்து விளையாடிட்டு வருவம். வா கெதியா” என்றாள் தங்கையைப் பார்த்து.

சகோதரிகள் இருவரும் வீட்டை விட்டும் வெளியாகப் போகும் சமயம் பார்த்து கைக்குழந்தை அரண்டு அலற, சரேலெனக் கண் விழித்த தாய் “எங்கேடி போகப் போறீங்க?” என்றாள்.

“கொஞ்ச நேரம் விளையாடிட்டு வரலாமென்று ராத்தாதான் கூப்பிட்ட” மஹ்மூதா போட்டுக்கொடுத்தாள்.

“க்கும். விளையாடி என்னத்தடி காணப் போறீங்க? மஹ்மூதா, நீ புள்ளயை வைச்சிக்க. பரீதா நீ போய் அடுப்பிலே தேத்தண்ணியைப் போடு. வாப்பா தேத்தண்ணி குடிச்சிட்டுப் போனாரோ என்னவோ. எங்கேடி அவரு?” கேட்டாள்.

“நான் வரக்குள்ள அவரு சைக்கிள்ள கடைக்குப் போறதைக் கண்டன்”

“:போயிட்டாரா? நான் கொஞ்சம் கண்ணயர்ந்துட்டன். என்ன கோபத்திலே போறாரோ தெரியா. எல்லாத்துக்கும் நான்தான் நிண்டு பிடிக்க வேண்டியிருக்கு. நீ போயி தேத்தண்ணியைப் போடு”

தேநீர் குடித்து முடிந்ததும் “மஹ்மூதா. வா போய் கொஞ்ச நேரம் விளையாடிப்போட்டு வருவம்” என்றாள் பரிதா உம்மாவுக்குக் கேட்கக் கூடியவாறு சற்று சப்தமிட்டு.

“இந்த சனியனுக்கு எவ்வளவு சொல்லியும் புரியுதில்லியே. எங்கேடி விளையாடப் போக அவளைக் கூப்பிடுறே? ஆம்பிளப்

புள்ளயளோடயா போய் விளையாடப் போறே.?’ சமையலறைக்குள்ளிருந்து நடந்து வந்துகொண்டிருந்த பல்கீஸ் கேட்டாள்.

“இல்லம்மா. பொம்புள புள்ளகள் விளையாட வருவாங்க. அவங்களோட சேர்ந்துதான்ஸ..”

“அவங்க ஒருத்தரும் வரமாட்டா. அவங்களுக்கெல்லாம் அவங்கவங்கட வீட்டுலே வேலை இருக்கும். நீ போக வாணா.”

“இல்லம்மா. நம்மிட ஊட்டுக்கு முன்னால உள்ள வளவுலே ரெண்டு மூணு புள்ளகள் நின்று விளையாடுவதை மதரசா முடிந்து வரக்குள்ள பார்த்தன்மா. அதான்ஸஸ;.”

“துப்புக்கெட்டதுகள்! அவள்கள்ட ஊட்டுல வேலைவெட்டி ஒன்டும் இல்லியாக்கும். மதரசாவுக்குப் போகாம அப்படி என்னதான் அவள்களுக்கு விளையாட்டு வேண்டிக் கிடக்கு!” பல்கீஸ் கொக்கரித்தாள்.

“கொஞ்ச நேரம் போய் விளையாடிட்டு வாரம்மா.” பரிதா கெஞ்சினாள்.

“அப்படிய்ன்னா ஒன்று செய். புள்ளய தூக்கிக்கொண்டு வாசல் கேட்டடியிலே போய் அவள்கள் விளையாடுவதை பார்த்துக் கொண்டு நின்றுபோட்டு வா. மஹ்மூதாவையும் விளையாடப் போக உடாத. சும்மா போய் நின்னுட்டு வாங்க”

மாலை நேரத் தொழுகைக்கான பாங்கொலி நெய்னாகுடியின் சகல பள்ளிவாசல்களிலிருந்தும் ஏக நேரத்தில் ஒலித்தது. ஒவ்வொன்றும் ஒவ்வொரு குரலில்! ஒவ்வொரு இராகத்தில்! பக்கத்திலுள்ள பரமக்குடியிலிருந்து நாளாந்த கூலித் தொழிலுக்காக நெய்னாகுடிக்கு வந்தவர்கள் தத்தம் சைக்கிள்களில் ஒற்றையாகவோ ரெட்டையாகவோ திரும்பிக்கொண்டிருந்தனர். மெதுமெதுவாக இருள் போர்வையை போர்த்தத் தொடங்கியது.

“பரிதா. புள்ளயைப் பார்த்துக்க. நான் தொழுதுட்டு வாறன். அப்புறம் அவனை எனக்கிட்ட தந்துட்டு நீ டியூசனுக்கு ஓடு.” பல்கீஸ் கூறியவாறு வுழு செய்வதற்காக குளியலறையை நோக்கிச் சென்றாள்.

தாய் தொழுகை முடிந்து வந்ததும் அவள் கூறியவாறே கையிலிருந்த குழந்தையைக் கொடுத்து விட்டு ஆரம்பப் பாடசாலையொன்றில் இரண்டாம் வகுப்புப் படிக்கும் பரிதாபமான பரீதா சில புத்தகங்களையும் பயிற்சிக் கொப்பிகளையும் பையொன்றில் போட்டு எடுத்தவாறு டியூசன் வகுப்பு நடாத்தும் மாஜிதா ஆசிரியையின் வீடு நோக்கி நடக்கத் தொடங்கினாள்.

டியூசன் முடிந்து வீட்டுக்கு அவள் வரும்போது எட்டைத் தாண்டியிருந்தது. ஏழு வயதுச் சிறுமியான அவள் பெரிதும் களைப்புற்றிருந்தாள். கால்களை நீட்டியவாறு எங்கேயாவது படுக்க வேண்டும் போலிருந்தது அவளுக்கு. கண்கள் நிறைய தூக்கக் கலக்கம். உடம்பில் சோர்வு.

“வந்திட்டியாடி பரீதா?” சமையலறைக்குள் நின்ற உம்மா சப்தமிட்டாள்.

“ஓம்மா”

“வாப்பா கடையிலிருந்து வந்ததுக்கப்புறம்தான் எல்லாருமா சாப்டோணும். அது வரையிலே நீ குர்ஆனை எடுத்து வைச்சு ஓது. நல்ல சத்தமா ஓது. நானும் கேட்டுக்கிட்டிருக்கன்”

பரிதாவுக்கு எரிச்சல். உம்மாவின் சொல் மீறி பாயில் படுத்துவிட்டால் அடிப்பார் என்ற பயம். தாயின் பேச்சுக்கு மறு பேச்சு பேசாமல் உள்ளுக்குள் குமுறி வளர்க்கப்பட்டவள். எப்போதுமே சுயநலமாக சிந்திக்கும் தாய்! கால்களை இழுத்து நடந்து சென்று புனித குர்ஆனை எடுத்து வந்து மெதுவாக ஓதத் தொடங்;கினாள்.

சமையலறைக்குள் நின்று தாய் எட்டிப் பார்த்தாள்.

“என்னடி முணுமுணுக்கிற? எங்கேடி தலையிலே முக்காடு? தலையை மூடிக்கொண்டு சத்தமிட்டு ஓதுடி” என்றாள்.

நாட்கள் நகர்ந்தன.

அதிகாலையில் கண்விழித்தல். தாயின் கைக்குழந்தைகளைப் பராமரித்தல், வளர்த்தல், குர்ஆன் மதரசா, பாடசாலை, வீட்டுவேலை என பரிதாவின் பொழுதுகள் கழிந்துகொண்டிருந்தன.

“ஏம்மா. எல்லாருடைய வீட்டிலேயும் ரிவி இருக்கே. நாமும் ஒன்று வாங்குவோமா?” பத்தாவது வயதில் ஐந்தாம் ஆண்டில் படிக்கும் பரிதா ஒரு தடவை தாயிடம் கேட்டாள்.

“ஓ.ஓ. அந்த முசிபத்துதான் இஞ்ச இப்ப தேவைப்படுதாக்கும். அதுலே என்னத்தடி காட்டுறானுகள்? அன்டைக்கி என்ட தங்கச்சிட ஊட்ட போனப்போ நானும் அந்தச் சனியனைப் பார்த்தேன். அவக புதுசா ஒன்டு எடுத்திருக்காக. எல்லாமே பலாய்கள்றி. அரைகுறையா உடுத்துக்கிட்டு அதையும் இதையும் காட்டிக்கிட்டு ஹைவான்களா (மிருகங்களாக) வாராளுகள்றி. உன்னைப் போல பொண் புரசுகள் பார்க்கிறமாதிரியாகவாடி இருக்கு அது? அந்த பலாய் நம்முட ஊட்ட வாணாம் வாப்பா” சில வசனங்களிலேயே பரிதாவின் மனதில் துளிர்த்திருந்த ஆசையை தாய் அறுத்து விட்டாள்.

பரிதா இப்போது பெண்கள் கல்லூரியொன்றில் ஏழாம் ஆண்டு படித்துக்கொண்டிருந்தாள். அவள் ஐந்தாம் ஆண்டு புலமைப்பரிசில் பரீட்சை சித்தியடையவில்லை. அதற்காக பெற்றோரிடமிருந்து நிறையவே வாங்கிக் கட்டிக்கொண்டாள்.

“ஏன்டி சனியன் பாஸ் பண்ணல்ல? எனக்குத் தெரிந்த எத்தனையோ புள்ளைகள் பாஸ் பண்ணியிருக்காங்க. நீ

மட்டும்தான்டி பாஸ்பண்ணாம உட்டிருக்கே. நாலு பேரு எனக்கிட்ட கேக்காங்கடி நீ பாஸ் பண்ணினயான்னு. நான் தலையை கவிழ்ந்துகிட்டு இருக்கேன்டி” என்றாள் பல்கீஸ் முகம் நிறைந்த கோபத்துடன்.

“அதுக்கு என்னை ஊட்ல படிக்க உட்டயா? புள்ளய வச்சுக்க புள்ளய வச்சுக்கன்னுஸ”

“என்னடி தொணதெணக்கிற? ஸ்கூல்ல படிச்சது காணாம டியூசனுக்கு வேற போனதவாடி நீ?”

பரிதாவுக்கு தனது மனதில் எழுவதையெல்லாம் கொட்டித் தீர்த்துவிட வேண்டும் என்ற அவஸ்தை. கூப்பிட்ட குரலுக்கு ஓடிவரும் ஓர் அடிமையாக அல்லது மனித மிருகமாகக் கருதி தாய் தன்னை வளர்த்து வருவதையும், தன் உணர்ச்சிகளுக்கும் ஆசாபாசங்களுக்கும் எப்போதுமே மதிப்புத் தராமல் விடுவதையும், தன்னைப் போன்றவர்கள் அனுபவிக்கும் அல்லது அனுபவிக்க வேண்டிய மகிழ்ச்சிகளில் துளியைத் தானும் அனுபவிக்க விடாமல் தடைகளை ஏற்படுத்துவதையும், தனக்குள் தங்கி அல்லது மறைந்திருக்கும் திறமைகளை வெளிப்படுத்த ஏதுக்களை ஏற்படுத்தித் தராததையும்ஸஸ. வெடிக்கலாமாவென நினைத்து, அப்போதும் தன்னை அடக்கிக்கொண்டாள்.

இப்படித்தான் இன்னுமொரு நாள். அவளது ஒன்று விட்ட மாமாவொருவன் வீட்டுக்கு வந்தான். தாயுடன் கதைத்துக்கொண்டிருந்தான். அவனது பையினுள் அதுவரை உறங்கிய கைபேசி சரேலெனத் துடித்து அழுதது. அவன் அதைக் காதில் வைத்துப் பேசினான்

“என்ன விலை மாமா இது?” பரீதா கேட்டாள்.

“ஏன் கேக்கே? உனக்கும் வாங்கிப் பாவிக்க விருப்பமோ? உலகத்திலே நடக்கிற பலாய் எல்லாம் இப்போ இதனாலதான்

நடக்குதாம்” என்றாள் மாமாவுக்குப் பதிலாக ஊஞ்சலிலிருந்தவாறு பல்கீஸ்.

“இது ஐயாயிரம்தான். ஆனா பல விலைகளிலேயும் விக்குது. நீ உன்;ட வாப்பாகிட்டச் சொல்லி ஒன்றை வாங்கேன்”

“அதான் உம்மாவே சொல்லிட்டாங்களே. எல்லா பலாயும் இதனாலதான் நடக்குதாம்னு. இதுக்குப் பிறகு வாப்பா வாங்கித் தரப் போறாரா என்ன?” கூறியவாறு பரிதா பெருமூச்;சொன்றை வீசினாள்

நாட்டில் இடம்பெற்ற இனப் பிரச்சினை காரணமாக நானா திசைகளிலும் வர்த்தக நிலையங்களை நடாத்திக்கொண்டிருந்த நெய்னாகுடிவாசிகள் தொடர்ந்தும் அப்பகுதிகளில் வர்த்தகம் செய்ய முடியாமல் தமது சொந்தக் கிராமத்துக்கே வந்து பிரதான வீதியிலும் அதனை அண்டியதான குறுக்கு வீதிகளிலும் வர்த்தக நிலையங்களை அமைத்துக்கொண்டனர். பரீதாவின் தகப்பனைப் போன்ற சிறிய வியாபாரிகளின் விற்பனைகள் கணிசமாகக் குறைந்து கொண்டு போனதுடன் சிலர் கடைகளையும் மூடினர். அவர்களில் ஒருவனாக பரிதாவின் தகப்பனும் கடையை இழுத்து மூடிவிட்டு பெரியதொரு சில்லறைக் கடையில் விற்பனையாளனாக ஆனான்.

பரிதா எட்டாம் ஆண்டில் படிக்கும்போதே ஆளாகிவிட்டாள்.

“இனி நீ படிச்சது போதும். வீட்ட இருந்து வீட்டு வேலைகளை நல்லா பழகு” என்றாள் பல்கீஸ்.

பரிதாவுக்கு தாய் இப்படிக் கூறியது பிடிக்கவேயில்லை. தான் தொடர்ந்து படித்து ஆசிரியையாக ஆகவேண்டுமென்பது அவளது சிறு வயதிலிந்து மனதில் உருவாக்கி வந்ததோர் ஆசை. அவளது உம்மாவின் கட்டுப்பெட்டித் தனத்திலிருந்தும், சகிக்கமுடியாத சிறுபிள்ளைத் தனமான சிந்தனைகளிலிருந்;தும் விடுபடுவதென்பது அவளைப் பொறுத்தவரை முயற்கொம்பு. மழைக்குத்தானும் பாடசாலை தாழ்வாரங்களி;ல் கூட

ஒதுங்காதவள் பல்கீஸ். தொடர்ந்து படிப்பதற்காக பாடசாலைக்குப் போய்த்தான் தீருவேன் என அவள் அடம்பிடித்தால் மகளின் உடலில் சூட்டுக்கோலால் தீட்டுவதற்கும் தயங்காதவள்.

தாயின் வார்த்தைக்கு மறுவார்த்தை பேசாமல் பரீதா மௌனியானாள். பல்கீஸ் மீண்டும் கர்ப்பினியானதால் வீட்டு வேலைகள் அனைத்துமே பரீதாவின் தலைமீது சுமத்தப்பட்டன.

காலம் ஓடியது. பரிதா உயர்ந்து அகன்று முகத்தால் விரிந்து கனியப்போகும் கொவ்வைப் பழமாக காட்சியளிக்கும் காலத்தில்தான் அவளது தகப்பன் தாயிடம் கூறியவைகளை அவளுக்கு ஒட்டுக் கேட்க முடிந்தது.

“அவன் நல்லதொரு பொடியன். வயது முப்பந்தைந்துதானாம். அவன்ட பொஞ்சாதி மௌத்தாப்போனதாலே புள்ளைகள் ரெண்டையும் வளர்க்கத்தான் ரெண்டாம் தாரமா ஒரு பொண் தேடுறாங்களாம். அதான் நம்ம பரிதாவைக் கேட்டனுப்பி இருக்காக. இதைப் பத்தி நீ என்ன நினைக்கே?” தகப்பன் தாயிடம் கேட்டான்.

“நாம இருக்கிற நிலையிலே எப்படீங்க ஒரு நல்ல இடம் பார்க்கிற? இவளுக்குப் பின்னால இன்னும் நாலு பொம்புள புள்ளைகள் வளர்ந்துகிட்டு இருக்கு. கல்யாணம் முடிக்காத ஆளைத்தான் பார்க்கணுமென்றா குமரை வைச்சுக்கொண்டு இருக்கவேண்டியதுதான். கடைசியிலே குமரு முத்தி குரங்கான கதைதான்.”

“அப்போ ஒத்துக்கலாம்னு சொல்றே?”

“வேற என்னங்க செய்றது? புதுசா ஊடு கட்டி புள்ளயை முடிச்சுக்கொடுக்கக்கூடிய நிலைமையிலேயா நாம இருக்கோம்?”

“அதான் இதுக்கு ஓம்படலாம்;னு நானும் நினைக்கேன். அவங்கட ஊடு பெரிய ஊடாம். அங்க கொண்டு போய் பரிதாவை வைச்சிக்கொள்ளுவாங்களாம்;”

“பொடியன் நல்லாவனான்னு ஒன்றுக்கு ரெண்டு தடவ நல்லா விசாரிச்சுக்கொள்ளுங்க.”

“எதுக்கும் பரிதாவிடமும் ஒரு வார்த்தை கேட்டுடலாமா?”

“எதுக்குங்க கேக்கணும்? என்னைக் கேட்டா உங்களை எனக்கு முடிச்சுத்தந்தாங்க? நாம ரெண்டு

பேரும் இத்தனை பிள்ளைகளைப் பெத்து சந்தோசமா வாழல்லியா? அவளைக் கேட்டா ஒன்டு

வேணுமென்பா. அல்லது வாணாம்பா. வாணான்டா வேற மாப்பிள்ளை அவவா பார்க்கப் போறா?

அவவா வீடு கட்டப் போறா?. எல்லாம் நாமதான் செய்யணும். அதுக்கெல்லாம் கையிலே துட்டு

இருக்கணுமே. அவளைக் கேக்கத் தேவலை. முடிச்சுக் கொடுப்பம்”

இரண்டாம் தாரமாக ஒருவனுடன் வாழப் போவது பரிதாவுக்கு கொஞ்சமேனும் விருப்பமில்லை. தாயிடம்

அதைப் பத்திக் கதைப்பதற்கே அவளுக்குப் பயமாகவிருந்தது. தனிமையாக இருக்கும்போதெல்லாம்

இதுவரை முகம் பார்க்காத ஒருவனுடன் சேர்ந்து வாழுவதைப் பற்றிய சிந்தனைகளிலேயே

மூழ்கியிருந்தாள். நடக்;கப்போகும் திருமணம் அவளது தாயின் இரும்புப் பிடியிலிருந்து அவளுக்கு

ஒருவாறு விடுதலை பெற்றுத் தரவிருந்தாலும் தான் அந்த வீட்டை விட்டும்போனபின்னர் தனக்குப் பதிலாக

அடுத்ததாகவிருக்கும் மஹ்மூதா அகப்பட்டுக்கொள்வாளே என்ற ஆதங்கமும் அவளுக்கு இருந்தது.

பெரிதான ஆடம்பரமில்லாமல் பரிதாவின் திருமணம் இடம்பெற்று முடிந்தது. அவளின் கரம் பிடித்துக்

கொடுக்கப்பட்டவன் எதிர்பார்த்ததுக்கு முற்றிலும் மாறாக கனிவானவொருவனாக அவளுக்குத் தெரிந்தான்.

திருமணம் ஆன மூன்றாம் நாள் அவளது கணவனின் வீட்டுக்கு நிரந்தரமாக வாழுவதற்காக செல்வது

தொடர்பான நடவடிக்கைகள் இடம்பெற்றுக்கொண்டிருந்தன.

பரிதாவின் கையைப் பற்றி வெளியே நிறுத்தப்பட்டிருந்த காரை நோக்கி அவளது கணவன் அவளை

அழைத்துச் செல்லும்போதுஸ..

“பரிதா. இஞ்ச கொஞ்சம் வந்திட்டுப் போ” என்றாள் மகளைப் பார்த்து பல்கீஸ்.

“என்னம்மா?”

“எல்லாம் சரிதான். இப்போ நீ புருசன்ட ஊட்டுக்கு வாழப் போகப்போறே. அவருக்கு சின்னஞ்சிறுசுகளா

ரெண்டு புள்ளைகளும் இருக்காங்க. போற இடத்திலே நாலு பேரு முகம் கோணாம பார்த்து

நடந்துக்கணும். தெரியுமா?”

பரிதா தாயை உற்றுப் பார்த்தாள். அவளுடைய பார்வை முழுதும் வெறுப்பு கரைபுரண்டது. தனக்கு

நினைவு தெரிந்த நாள் முதல் தனது மனதினுள் அடக்கி வைத்திருந்த அத்தனை உணர்ச்சிகளையும்

தாயின் முகத்தில் கொட்டிவிட்டுப் போகவேண்டுமென்ற ஆவல் குபுக்கென எழுந்தது.

“என்ன சொன்னே? பார்த்து நடந்துக்கணுமா? அதைத்தானே இத்தனை வருசமா நீ எனக்குச் சொல்லித்

தந்திருக்கே? என்றாவது ஒரு நாள் உன்ட மகளும் ஒரு பெண். அவளுக்கும் ஆசா பாசங்களும்,

உணர்வுகளும் இருக்கு. அவளும் இந்த உலகத்திலே இருக்கிற இன்பங்களையும் சந்தோசங்களையும்

அனுபவிக்கவேண்டியவள் என்று நீ யோசிச்சிருப்பியா? எனக்கு இயற்கையாகவே எழுகிற

உணர்ச்சிகளையெல்லாம் பலத்காரமாக அடக்க வைச்சி என்னை ஒரு மரக்கட்டையாக வளர்த்து

வந்தவள்தவா நீ? நீ பெத்துப்பெத்து விட உன் பிள்ளைகளை இவ்வளவு காலமும் வளர்த்தது போக

இனிமேல் எனக்கு நீ முடிச்சித் தந்தவரது பிள்ளைகளை வளர்க்கவேண்டிய பொறுப்புக்கு என்னை

ஆளாக்கினவள்தவா நீ! என் போன்ற பெண்கள் அனுபவிக்க வேண்டிய எந்த சுகத்தையோ

சுதந்திரத்தையோ எனக்குக் காட்டினியா? அப்படிப்பட்ட நீ நான் போற இடத்திலே பார்த்து

நடந்துக்கணும்னு எனக்கு புத்தி சொல்றே. இல்லியா? எனக்குச் செய்த இப்படியான கொடுமைகளை என்ட

தங்கச்சிமாருக்கு இனிமேல் செய்யாத. அவங்க படிச்சுக்கொண்டிருக்கிறாங்க. அவங்களை தொடர்ந்து

படிக்க வை. ஒன்டு மட்டும் கடைசியா சொல்லிட்டுப் போறன். அவருட ரெண்டு பிள்ளைகளையுமோ

அல்லது எனக்குப் பிறக்கப்போற பிள்ளைகளையுமோ எந்தக் காரணம் கொண்டும் அவங்கட

உணர்ச்சிகளை மழுங்கடித்து நான் வளர்க்கவே மாட்டேன். இது சத்தியம். நான் வாறன்” கூறியவாறே

அதுவரை தொண்டைக்குழிக்குள் சிக்கிக் கிடந்த சளி உருண்டையை காரி ‘தூ..’ என

உரத்துத் துப்பிவிட்டு பரிதா கணவனை நோக்கி நடக்கத் தொடங்கினாள்.

-------------------------------------